się. Teraz znowu się przybliża, żeby ręce ogrzać, czy raczej myśli poskromić bólem-płomieniem. Krzyżuje ręce na piersiach, przyciska, aż ból widać na jej twarzy. Zsuwa dłonie po udach i wraca środkiem ciała. Słychać jej oddech. Siada na brzegu łóżka, skulona wokół rąk przyciśniętych do podbrzusza. Pomału podnosi głowę do Boga.<br>Dziwny jest Twego miłosierdzia zakon;<br>gdy wilk Twój złoty chwyta jagnię białe,<br>kły każesz wyrwać zwierzowi,<br>któregoś stworzył<br>na Swą niepodzielną chwałę...<br>Wilk - z Twej natury! - biały brzuch rozpruwa,<br>i zanim Archanioł doliczy do trzech,<br>staje się wszystko coś przewidział;<br>oko Twe gniewne i mój ziemski grzech ...<br>W przygasających światłach