Nie trzeba było zdejmować skórki - cienkiej jak skórka wędzonych szprotek, które kupowałem czasem w sklepie pani Szeliskiej. Koszyk z czarnym chlebem stał koło lampy. Pachniało jeszcze kawą i dymem papierosów ze srebrnej cygarniczki.<br>Podczas kolacji wuj z księdzem Szotarskim zaczęli dyskutować o problemach wiary, niewiary i dowodach na istnienie Pana Boga. Zauważyłem, że ojciec prawie nie odzywał się - jadł w milczeniu.<br>Wuj Florenty był ateuszem, jak sam mówił. Ksiądz Szotarski twierdził, że ateizm jest ślepą ulicą, która kończy się czarną dziurą. - Nie ma na niej słońca, nie ma latarni. Nic. Droga donikąd. Bóg jest światłem, kochany panie Florenty. Całe życie idziemy