przez akademickich badaczy zagadki, tropią zapomniane książki i zagubione manuskrypty. Zarówno Grzeniewski, jak i Nawarecki budują swoje eseistyczne konstrukcje w Bibliotece, a nie - jak moim zdaniem czynił to Jerzy Stempowski - podczas "nieśpiesznej wędrówki poprzez świat". Obaj są jednak mieszkańcami Biblioteki w znacznie mniejszym stopniu niż Jorge Luis Borges. Stylistycznie też Borgesowi nic albo prawie nic nie zawdzięczają. Przejście od kosmosu książek do świata ludzi dokonuje się w ich tekstach płynnie i bez najmniejszych oporów. Grzeniewskiemu potrzebny jest w pewnym momencie żywy Ważyk, rozmówca i przechodzień, którego spotkać można na warszawskiej ulicy. Zamykający Pokrzywę esej zatytułowany Klopsztanga Nawarecki poświęca historii własnej rodziny