i możliwie małą masą. Aby spełnić te wymogi, konstruowano specjalne układy optyczne odwracające obraz i jednocześnie zmieniające tak bieg promieni w układach, iż stawały się one znacznie krótsze, a całe przyrządy o wiele lżejsze. Jako przykład można wymienić wynalazek włoskiego inżyniera wojskowego, Ignazio Porro, opatentowany w 1852 r. w Wielkiej Brytanii i Francji. Polegał on na wprowadzeniu w układ optyczny lunety Keplera zespołu specjalnie ustawionych pryzmatów, w wyniku czego obserwowany przedmiot nie był odwrócony, a luneta stawała się krótsza i znacznie lżejsza.<br>Rozwój zastosowań przyrządów optycznych w siłach zbrojnych w końcu XIX wieku rozpoczął się w grupie przyrządów obserwacyjnych. Dwuobiektywowa lornetka