Nie płakała. Nie mogła. Mówili jej, że jest bardzo dzielna. Na cmentarzu stała z kamienną twarzą, chociaż wszyscy wkoło rozpaczali. Tymczasem w jej głowie powoli dojrzewała ta myśl. Brak wiary w sens dalszego życia stawał się coraz bardziej natarczywy.<br>- Próbowałam nauczyć się żyć bez niego, ale to nie miało sensu. Budziłam się z jego imieniem na ustach, nasze mieszkanie pachniało nim. Myślałam, co zrobię dla nas na obiad i wtedy przypominałam sobie, że "nas" już nie ma. Przez jakiś czas na duchu podtrzymywała mnie mama i siostra, ale to nie wystarczało. Kiedy wychodziły, chciało mi się wyć i krzyczeć, że nie