Krzyczy: - Panie Pirs! Panie Ambroży! Pacjent nie słyszy tego krzyku.<br>Leży na podłodze, trochę bokiem, twarzą zwrócony ku sufitowi.<br>Twarz świeci jak zlana tłuszczem porcelana.<br>Spod półprzymkniętych powiek świ ecą same białka - oddech chrapliwy niczym łkanie! Puls ledwo wyczuwalny! Nitkowaty!<br>Ela nachyla się jeszcze niżej: - Ty... ty ! - krzyczy szeptem. - Ochlapusie! Bydlaku!<br>Z półotwartych, zsiniałych warg magistra Ambrożego zionie skisły smród wódy!<br>Nie ma chwili do stracenia!<br>Pacjent Pirs zażywa ostatnio spore dawki leku, który podlany alkoholem może stać się śmiertelnie groźny.<br>W tej chwili każda sekunda ma cenę ludzkiego życia.<br>Tańczący na szczęście nie dosłyszeli jej krzyku.<br>Nie dojdzie do paniki