coś zgrubiałymi wargami. Spokój. Nie biją.<br>- Będziesz mówić? No, widzisz. Masz... - coś pada obok niej na ziemię. Baśka, siedząc, niewyraźnymi rękami, które są chyba dłuższe, niż były (jakby na tamtych nie starczyło miejsca do bólu), wciąga na siebie ubranie... Już klęczy na podłodze. Jeden pomaga jej wstać. "Teraz tylko mówić! Byle co. Długo mówić!"<br>- Mów od początku... Kiedy się urodziłaś... Życiorys! - żąda ten od maszyny.<br>Po kilku zdaniach Baśka wstaje. Urodziła się... Szkoła...<br>"Przecież nie miałam jeszcze życia" - poraża ją myśl, że to już w ogóle koniec, i przerażenie podnosi jej włosy na głowie. Na szczęście, w tej chwili w progu staje