płakał.<br>Jeszcze nie. Tylko nie wytnij nam takiego numeru - błagał <br>go w duchu Adam. - Franiowi Kuśmierowskiemu można <br>by darować i zapomnieć. Tobie nie. Wystarczy <br>tego, co już zrobiłeś. Płaczący złodziej to <br>za wiele do zapominania.<br>- Popłacz sobie, ślicznotko - odezwał się <br>Pinokio. - Pawełek i Adamek wzruszą się. Ucałują <br>i przykryją kołderką. Cacy...<br>- Zostaw! - powstrzymał Adama Siwy. - Pinokio... - głos <br>był aż za bardzo opanowany. - Nie udawał aż <br>tak. Nie wiadomo, kiedy ty będziesz miał ochotę popłakać <br>sobie. I kto wtedy ciebie będzie podpierał.<br>- Nie ty! - cisnął Pinokio.<br>- Nigdy nie mów za prędko "nie", człowieku. <br>Może i Adama poprosisz.<br>- Odwal się! - powtórzył warkliwie okularnik