że drogi teatru i dramatu rozchodzą się. Z biegiem lat Goethe o teatrze wyrażał się coraz kąśliwiej, choć z innych oczywiście przyczyn, niż dramaturdzy nurtu romantycznego. Zaś klęskę jeszcze bardziej niż Jon spektakularną poniosła sztuka Fryderyka Schlegla Alarcos: autor pragnął wzbogacić tragedię przez włączenie do niej elementów zaczerpniętych ze stylu Calderona; nie znalazło to zrozumienia, utwór został przez widzów głośno wyśmiany podczas pierwszego przedstawienia.<br>Wszelkie konfrontacje marzeń romantyków z teatrem istniejącym ukazywały konieczność przeprowadzenia zasadniczej reformy. Klasyczny wzorzec teatru nie mógł się utrzymać; ukształtowany z myślą o publiczności "wysokiej", nie pasował do demokratyzującej się sztuki, do nowych dążeń, zakładających zmianę stylu