nie zdobyłem się na tyle odwagi, aby podjąć z nim dyskusję i wyznać mu moje obawy, czy aby książka ta w swym "wydźwięku" (jakież to było wtedy modne słowo!) nie sprzyja zanadto oficjalnej propagandzie. Powiedziałem tylko:<br>- Znakomicie się to czyta i znam panią, która popłakała się przy opisie śmierci Maćka Chełmickiego. Odniosłeś sukces.<br>Zauważyłem, że Jerzy, zadowolony z tej nikłej wypowiedzi, spodziewa się ułyszeć coś więcej, ale wykręciłem się zdaniem, że na polityce się nie znam i nie pod tym kątem śledziłem pasjonującą akcję.<br>Nieco później odważyłem się jednak powiedzieć mu, co myślę, ale pod pozorem, że powtarzam słowa znajomego, oburzonego