nasuszyć sucharów na drogę powrotną. Zamknięty na klucz w &lt;dialect&gt;spyrniku&lt;/&gt; pozostał również ostatni skrawek &lt;dialect&gt;spyrki&lt;/&gt; i półlitrowa butelka wódki - nasz cały majątek.<br>Codziennie robiłyśmy spacery. Spotykało się &lt;orig&gt;oddziałki&lt;/&gt; żołnierzy niemieckich idących w rozsypce, pieszo (pięć lat temu, kiedy wkraczali do Krakowa, nawet konie wieźli na ciężarówkach) drogą na Witów i Chochołów. O twarzach szarych z mrozu i zmęczenia wlekli się podpierając kijami, w butach owiniętych szmatami od mrozu, z kilkudziesięciokilogramowymi tornistrami na plecach. Gnani lękiem przed niewolą sowiecką przedstawiali opłakany widok. Ponoć na Skibówkach czy Krzeptówkach jeden z uciekinierów ze środkowej Polski, oglądając ten pochód straceńców, roześmiał się. Rozwścieczony żołnierz strzelił