spocone czoło.<br> - Jak to jeden jest, a drugiego by nie było? - z niedowierzaniem<br>powiedziała matka. I nagle wypuściwszy z rąk wiadro z wodą, które<br>runęło z ocembrowania w głąb studni i wybuchło gdzieś tam z łoskotem,<br>rzuciła się ku mnie. - Pokaż no. - Zerwała kurtkę z ziemi i zaczęła nią<br>potrząsać. - Chryste Panie!<br> Postawiła tego jednego buta na ławce obok ojca, lecz zaraz<br>przestawiła go na drugą stronę i znów z powrotem przestawiła.<br> - Może tu gdzie jest?<br> Schyliła się pod ławkę.<br> - Przesuń się - nakazała ojcu. - Mógł wypaść, jak rozwiązywałeś<br>kurtkę.<br> Znów złapała tę kurtkę.<br> - Alboś może przełożył do walizki, nie pamiętasz?<br> Zaczęła wywalać