światłem salonie, gdzie po seledynowym, mięsistym dywanie biegają cienie dzikiego wina, wspinającego się na kolumny frontowego tarasu. <br>To jest ukochana wyspa. Lepsza z dwóch moich wysp. Żywa, słoneczna, przestrzenna. Poddana wyłącznie wyobraźni. Nie opuszczę jej nigdy. I jeszcze wybuduję na niej samotny zamek - ruinę. Najsmutniejsze miejsce w opowieści o Robinsonie Crusoe jest tam, gdzie Robinson - zamiast wybudować sobie śliczną ruinę - opuszcza bezludną wyspę i wraca do domu. Strasznie płakałam, kiedy o tym czytałam, i cała zapuchnięta siedziałam nad zupą, a mimo to musiałam ją calutką zjeść, bo kto nie zjadł pierwszego dania, ten nie dostanie drugiego, a tym bardziej kompotu. Więc