starałam się zamknąć w chłodnej <br>i wyniosłej niedostępności Sokolego Oka, Ducha Puszczy <br>i przyszłej Joanny d'Arc. Za mało byłam uodporniona <br>na szyderstwa, zanadto przywykłam do podziwu i uwielbienia Jasi, <br>aby móc znosić ich kpiny "dumnie i ze spokojem". <br>Czułam się niesłusznie poniżona, upokorzona i rozżalona <br>i nie umiałam tego ukryć. Czerwieniłam się, łzy <br>stawały mi w oczach, ręce drżały, a niezaradność <br>i roztargnienie rosły. Nie ma zaś nic bardziej podniecającego <br>dla gromadki kpiarzy niż taka mała beksa i gamajda usiłująca <br>jeszcze w dodatku przybierać obrażone miny. Jeśli <br>zaś ktoś stał się raz pośmiewiskiem, nie tak łatwo <br>pozbywa się tej roli. "Nabieranie go