poduszce widziała wyłaniający się obok z mroku masywny, do kłody podobny zarys jego sylwetki.<br>- Antoni! Milczał. - Co ci jest? - Nic.<br>Musiała zdobyć się na duży wysiłek, aby opanować drżenie głosu:<br>- Dlaczego się nie kładziesz? Położył się. Znów się stała cisza. - Antoni...<br>- Co?<br>- Śniło ci się coś?<br>- Może. Nie pamiętam. - Krzyknąłeś.<br>- Czy tak?<br>- Obudził mnie twój krzyk. - Bardzo mi przykro.<br>Mówił spokojnie i wyraźnie. Nie czuł już lęku. Minęło wszystko. Znów spokój. Leżał na wznak, równo wyciągnięty, z zamkniętymi oczyma, usiłując oddechowi nadać rytm zasypiania. Wiedział jednak, że nie zaśnie. Bliskość żony ciążyła mu coraz bardziej. Na cóż jeszcze czekała? Czemu, zamiast się