przejdzie przez ciebie prąd psychiki mocnej jak stado słoni.<br> JANULKA<br>Tak, tylko przyniosę jeść moim potworom.<br><br>&lt;page nr=265&gt;<br><br> Wybiega<br> MISTRZ<br> odsłania przyłbicę i rzuca się na kolana przed łóżkiem, na którym leży trup Elzy; płaczliwym głosem<br>Po co tu ten trup? Ja jestem zwykły dobry człowiek! Czego wy ode mnie wszyscy chcecie? Czy to ja ją zabiłem? Ja niczego nie chcę! Tylko trochę, trochę odpocząć!<br> Wybucha histerycznym łkaniem. Ptasi skrzek Potworów. Der Zipfel robi ruch ręką z góry na dół<br> Kurtyna<br> <br> Koniec aktu pierwszego<br><br>&lt;page nr=266&gt;<br><br> AKT DRUGI<br> Ponury wieczór jesienny zapada. Wnętrze dziewiczego, świerkowego lasu. Gdzieniegdzie sczerwieniała jarzębina prześwieca w gęstwie ciemnozielonej. Olbrzymie drzewa