upiera się rozmawiać ze mną i lękliwie zaczynam odpowiadać. To nie jest takie proste. Minęło pół godziny na wertowaniu słownika i rozpaczliwych pytaniach, zanim zrozumiałam, że prosi mnie o drobną przysługę. W walizce, w płaskiej butelce, wiezie &lt;page nr=106&gt; ze sobą cudowną wodę z Lourdes.<br>Tą wodą mam posmarować jej złamane biodro. Czynię to jak najdelikatniej obserwując napięte mięśnie jej twarzy. Po skończonym zabiegu przykrywam ją kołdrą i chowam niebieską butelkę do walizki. Dziękuje mi wylewnie, uśmiechając się z wyraźną ulgą, czyżby jej pomogło? Jest bardzo pobożna. Codziennie rano budzi mnie ten sam obrządek. Poprzedzany delikatnym dźwiękiem dzwonka wchodzi do kajuty ksiądz w