teraz zawołaj tu dzieci. Dosyć tego brząkania. Chcę się z nimi zabawić na ogrodzie, jak dawniej.<br>NIBEK<br>Dobrze, Anastazjo. Byłem i jestem skończonym pantoflem. Słucham cię.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Idzie ku domowi i krzyczy&lt;/&gt;<br>Dzieci! Do ogrodu! Mama przyszła.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Muzyka trwa dalej&lt;/&gt;<br>A to przeklęte brzdąkanie: nic nie słyszą.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Wychodzi na lewo&lt;/&gt;<br>&lt;page nr=141&gt;SCENA DZIEWIĄTA<br>&lt;hi rend="italic"&gt;ciż minus Dyapanazy Nibek&lt;/&gt;<br>WIDMO<br>A teraz, panowie, pogódźcie się i dajmy raz spokój życiu! No, bez żadnych wahań: ja każę.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Młodzi ludzie podają sobie ręce&lt;/&gt;<br>O tak. Wszystko dobrze.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Do Kozdronia&lt;/&gt;<br>A ty, Ignacy, idź zaraz do oficyny po dziennik i razem macie go przeczytać z Dyapciem. Rozumiesz?<br>KOZDROŃ