poziom czytania klasyki polega na umiejętnym wyborze stareńkich tytułów, które mają udawać, że są jak nowe, że dzieją się tu i teraz. Jak je wystawiać, skoro nie ufamy już oryginalnej formie teatralnej wpisanej w dramaty Mickiewicza, Fredry, Wyspiańskiego? Te same dylematy nie ominą ani dojrzałych twórców, jak Kazimierz Kutz (zrobi "&lt;name type="tit"&gt;Damy i huzary&lt;/&gt;" w Starym Teatrze), ani niedawnych debiutantów, jak Grzegorz Wiśniewski (planuje "Dożywocie" w nowohuckim Ludowym).<br>Otóż, panie i panowie, klasykę można inscenizować na dwa sposoby. W pierwszym pytamy: ile jest z nas w tamtej epoce, czy się w niej rozpoznajemy? Czy jej dylematy są naszymi? Drugi sposób każe szukać cech bohaterów