mówiła do swojej matki:<br>- Tak bym teraz chciała oblecieć nasz klomb przed gankiem sto razy!<br>Mama była wzruszona i zachwycona. Powiedziała do córki z cieniem wyrzutu w głosie:<br>- Jakie to śliczne! Dlaczego ty nigdy tak nie powiesz? Nie lubisz domu?<br>Kiedy w maju czterdziestego piątego roku opuszczały Kazuń na zawsze, Danka zachowywała się jak zwykle, i nawet nie obejrzała za siebie. I mama znowu spytała głosem stłumionym przez łzy:<br>- Nie żal ci?<br>Niczego, biedna, nie rozumiała, bo i skąd, skoro córka od dziecka nauczyła się chronić swoje wnętrze i być zawsze dzielna! Mokra poduszka wysychała do rana i znowu świeciło słońce