grzyby po deszczu w porewolucyjnym Paryżu sztuki ku czci Napoleona. Zdążono wystawić ich aż sześć, zanim złożył swoje dzieło w Odéonie.<br>Wyrazem autorskiej swobody była w sztukach Dumasa rozmaitość form finału. Czasem był "pół-otwarty": bohatera czeka pewna śmierć, musi ją ponieść, bo zabił właśnie heroinę (w Antony, w Richardzie Darlingtonie), bo ją zhańbił (Henryk III i jego dwór); ale okrucieństwo nie wkracza na scenę, trup na niej nie pada, widz musi sam domyśleć sobie ciąg dalszy. Sztuki Dumasa wzruszały, wzburzały i gorszyły mieszczucha, a chyba stosunkowo mniej w nich było - na scenie - obrazów okrucieństwa. Zdarzają się nawet zakończenia szczęśliwe, gdy