mijającej, a zarazem coś z bezwzględności i bezwstydu Rzymu quattrocenta, któremu niebawem zagroziła ponura surowość reformacji.<br>Jan Dantyszek (1485-1548), dyplomata podróżujący po Europie w misjach politycznych, potem dostojnik Kościoła uwikłany w zygzaki życia dworskiego, za to znacznie bardziej świadomy publicystycznych celów swej poezji, nie dorównywał talentem swemu rówieśnikowi, Krzyckiemu. Debiutował wydanym w 1510 r. zbiorem wierszy De Virtutis et Fortunae differentia somnium (Sen o różności Cnoty i Fortuny), zapowiadającym przewagę moralizatorstwa w całej prawie późniejszej twórczości. Po wystąpieniu Lutra, a w szczególności po wybuchu buntów w Gdańsku, w utworach Dantyszka przybiera na sile ton stylizowanej na biblijne proroctwa groźby i