Typ tekstu: Książka
Autor: Grochowiak Stanisław
Tytuł: Wiersze
Rok wydania: 1995
Rok powstania: 1975
Autor: Grochowiak Stanisław
Tytuł: Wiersze
Rok wydania: 1995
Rok powstania: 1975
uciesze,
Raz z pługów miecze, zaś z mieczów lemiesze
Kują jak szczęki posiwiałym wilkom.
Co się podoba tym najczulszym - Małym
Lubiącym w lesie wskrzeszać Zimne Ognie,
W zimie nastroszyć czupryny motylkom?
Jest taki obłok - zawsze niedojrzały,
Przecież biegnący przez niego swobodnie,
Znam go z pamięci. Tak. To on jest tylko.
Dedykacja: Mirkowi Utracie
CHŁOPIEC JEZIORNY
Łagodność bije od poranka tego -
Złotem osiada na pobrzeżach stronic,
Gdy smolny chłopiec - jak łuczywa goniec -
Schodzi na piaski jeziora wielkiego.
Wpierw okiem mierzy rozległość rozkoszy -
Rzęsą powieki rzęsę trzcin omiata;
Skrzydełka nozdrzy w cztery strony świata
Wzdyma tak zwiewnie, że anioł się płoszy.
A potem
Raz z pługów miecze, zaś z mieczów lemiesze
Kują jak szczęki posiwiałym wilkom.
Co się podoba tym najczulszym - Małym
Lubiącym w lesie wskrzeszać Zimne Ognie,
W zimie nastroszyć czupryny motylkom?
Jest taki obłok - zawsze niedojrzały,
Przecież biegnący przez niego swobodnie,
Znam go z pamięci. Tak. To on jest tylko.
Dedykacja: Mirkowi Utracie
CHŁOPIEC JEZIORNY
Łagodność bije od poranka tego -
Złotem osiada na pobrzeżach stronic,
Gdy smolny chłopiec - jak łuczywa goniec -
Schodzi na piaski jeziora wielkiego.
Wpierw okiem mierzy rozległość rozkoszy -
Rzęsą powieki rzęsę trzcin omiata;
Skrzydełka nozdrzy w cztery strony świata
Wzdyma tak zwiewnie, że anioł się płoszy.
A potem
uciesze,<br>Raz z pługów miecze, zaś z mieczów lemiesze<br>Kują jak szczęki posiwiałym wilkom.<br><br>Co się podoba tym najczulszym - Małym<br>Lubiącym w lesie wskrzeszać Zimne Ognie,<br>W zimie nastroszyć czupryny motylkom?<br><br>Jest taki obłok - zawsze niedojrzały,<br>Przecież biegnący przez niego swobodnie,<br>Znam go z pamięci. Tak. To on jest tylko.<br><br><intro>Dedykacja: Mirkowi Utracie</></><br><br><div><tit>CHŁOPIEC JEZIORNY</><br>Łagodność bije od poranka tego -<br>Złotem osiada na pobrzeżach stronic,<br>Gdy smolny chłopiec - jak łuczywa goniec -<br>Schodzi na piaski jeziora wielkiego.<br><br>Wpierw okiem mierzy rozległość rozkoszy -<br>Rzęsą powieki rzęsę trzcin omiata;<br>Skrzydełka nozdrzy w cztery strony świata<br>Wzdyma tak zwiewnie, że anioł się płoszy.<br><br>A potem
