Co za szczęście, że mam pamięć wzrokową!<br>- Wszystko złożone - powiedziałam powoli... Przez moment widziałam wokół siebie czarny loch i bliska byłam ryknięcia tego pełną piersią w kierunku sufitu - sto jedenaście od dwadzieścia dziewięć i tysiąc trzydzieści dwa od... A jak Albert. Opuszczone w dół piętnaście metrów... - Otworzyłam oczy i dodałam: - Dlatego byłam zdania, że to jest w jakiejś rozpadlinie albo czymś takim. Odległość podał od jednego południka i jednego równoleżnika. Tu ich nie ma, tamta mapa była dokładniejsza.<br>- Sto jedenaście czego?<br>- A bo ja wiem? Może metrów, a może stóp, może jakich innych jednostek, nie mam pojęcia. Pewno to mieli umówione. Podejrzewam