pomogą zasnąć.<br>Baron kłania się i wychodzi.<br>Pani Emilia zwraca się teraz do córki:<br>- Masz wielce utalentowanego i oddanego nauczyciela. Ojciec twój miał dar poznawania ludzi nawet po charakterze ich maszyny do pisania.<br>Marta zdaje się tych słów nie słuchać.<br>Pani Emilia wstaje, patrzy na mnie i mówi:<br>- Idę spać. Dobranoc.<br>Odczekuję chwilę i udaję się za nią w kierunku rokokowego buduaru. Wchodzę bez pukania. W różowej poświacie widzę Krawcza stojącego przy empirowym stoliczku z plikiem papierów w ręku, ale pani Emilii nie widzę. Kraw zwraca się do mnie z ironicznym zdziwieniem na twarzy:<br>- A to niespodziewane spotkanie, nieoczekiwana wizyta przedstawiciela