wiele mniejszy. Szczuka rzucił papierosa i podniósł kołnierz płaszcza.<br>- We wtorek zatem.<br>- Idzie pan już? - zdziwił się profesor. - Pada jeszcze.<br>- Niech pan zaczeka - poradziła Szretterowa. - Szkoda ubrania.<br>Ale Szczuka, tłumacząc się pośpiechem, pożegnał Szretterową i wyszedł na ulicę. Pusta była, spłukana deszczem i pełna czystego powietrza. Rynsztokami płynęła spieniona woda. Dokoła szumiał monotonny śpiew rynien. Deszcz ćmił gęsty jeszcze, bardzo za to równy i już spokojny. Ciągle błyskało, a głuche grzmoty, podobne do ogromnych kamieni, toczyły się w głąb nocy. Ale spomiędzy tych szumów, blasków i mgieł, spomiędzy ciemności odzyskujących powoli łagodną poświatę wiosennego i gwiaździstego wieczoru wyłaniać się poczynała zapowiedź