przenoszone były z powierzchni czaszki poprzez hyomandibulare do puszki mózgowej. Powierzchnia skóry kontaktująca się z tą kostką tym lepiej wychwytywała drgania, im była cieńsza i bardziej napięta. Selekcja doprowadziła więc wkrótce do utworzenia rozpiętej na skórnych kościach dachu czaszki błony bębenkowej (połączone z nią hyomandibulare nazywa się odtąd strzemiączkiem stapes). Drgania dochodziły do błędnika ucha wewnętrznego, dotąd służącego jedynie jako narząd równowagi. Narząd ten powstał na początku ewolucji kręgowców ze zmodyfikowanych kanałów linii bocznej. Wypustka błędnika zetknęła się z wypełnionym płynem U-kształtnym kanałem, którego zakończenie przysłonił koniuszek kostki słuchowej <br>(ryc. 16.10). Obszar czuciowy wypustki stworzył odbiornik drgań powietrza. Granicę