miała wątłą nadzieję, że zrozumie ją i zdobędzie się na szczery, bodaj trochę życzliwy i ciepły odruch. Ale nie zaskoczył jej oschły ton krótkiego i rzeczowego:<br>- Słucham?<br>- Już nic, nic - powiedziała pośpiesznie. - Nie przeszkadzaj sobie, już idę. Dziękuję ci.<br>Andrzej wsunął obie dłonie w kieszenie spodni. - Nie ma za co! Drobiazg.<br>Zaczęła wolno schodzić na dół, przytrzymując się poręczy, tak się nagle poczuła niepewna swoich sił. Słyszała jednak, że Andrzej dłuższą chwilę stał na schodach. Dopiero w hallu dobiegło ją trzaśnięcie drzwi.<br>Rozalia już czekała na nią w kuchni, ubrana do wyjścia, z wielką czarną torbą pod pachą. Głowę miała szczelnie