marginesach. Wśród tych zapisków znalazło się 11 (bez Bliźniąt) najstarszych znanych nam polskich określeń konstelacji zodiakalnych:<br><br>&lt;gap&gt;<br><br>Pełen polski zodiak pojawił się w pięknym przekładzie Fenomenów Aratosa, dokonanym przez Jana Kochanowskiego. Pierwsze wydanie przetłumaczonego poematu, któremu towarzyszył drzeworyt mapy nieba z rysunkami gwiazdozbiorów, ukazało się w Krakowie w latach 1585-86. Drzeworyt zasługuje na nie mniejszą uwagę niż potoczysta poezja Jana z Czarnolasu. Widać bowiem po ubiorach niektórych postaci (Auriga - Woźnica, Cefeus - Cefeusz), jak w warsztacie krakowskiego drzeworytnika tradycja antyczna mieszała się z polskim późnym renesansem. Nawet Panna ubrana jest ze staropolska, wprowadzając swojski akcent w otaczające wszystkie gwiazdozbiory koło, które:<br><br>&lt;gap&gt;<br><br>Dzisiaj