mieściło się piętro służbowe, a w rogu wieżyczka z balkonem-tarasem. Na strych wchodziło się prawie naprzeciw pokoju Surmów ledwo widocznymi w ścianie drzwiczkami. Marcie wróciły siły. Wpadła między kufry, w których buszowała jej córeczka.<br> - Nie pójdę! Nie! - darła się mała. - Tu jest lalka. Ona nazywa się Malwina! Nie chcę.<br> Dusiła w objęciach porcelanową lalę o nieco wyłysiałej fryzurze. Lalka była ładna, odziana w wyblakłą, atłasową suknię. Miała nawet jeden pantofel, zamykała i otwierała oczy.<br><br> - Dajcie jej to - powiedziała pani Krysia. - To moja lalka. I nie żadna Malwina, Irenko, tylko Klara. Dostałam ją, gdy byłam taka jak ty. Nawet nie wiedziałam