błogo na sercu, i panna Krysia podbiegła do szefa i oznajmiła: <br>- Profesor Franciszek Orłowski.<br>Do pokoju wszedł niski, przygarbiony starszy pan. Pod sześćdziesiątkę - ocenił w myśli Podgurek.<br>- Orłowski.<br>- Woynicz-Zabielski; mój zastępca Kocio Podgurek, specjalizuje się w przesłuchaniach nocnych i rzeźbie średniowiecznej.<br>- Bardzo mi miło.<br>- Nam też.<br>- Dziękuję.<br>- Prosimy siadać.<br>- Dziękuję. Panowie...<br>- Papierosa?<br>- Nie, dziękuję.<br>- Czekoladkę?<br>- Nie, dziękuję.<br>- A może landrynkę lub cukierka miętowego? (pierwsze pytanie Podgurki).<br>- A może kanapeczkę lub śledzika marynowanego? (kolejne pytanie Zabielskiego-Woynicza, ministra i pasterza).<br>- Dziękuję, nie (odpowiedź profesora Franciszka Orłowskiego).<br> - A może paróweczkie albo wykałaczkie? (pytanie unisono wicepasterza Henryka Woynicza-Zabielskiego i Romualda Konstantego Podgurki