się czerwieni. Na szybę padają pojedyncze krople. Patrzę, jak powoli spływają. Jedna po drugiej. Potem ulewa. Dudni. <br>I nagle - słyszę kroki na schodach. To nie kroki sąsiadki, która powłóczy nogami. Serce łomoce, podchodzi aż pod gardło. Ale dlaczego on nie biegnie? Dlaczego idzie powoli? Zawsze biegł do mnie, a teraz... Dzwonek. Odrywam się od okna. Schodzę z tapczanu. Jeden stopień, drugi - stoję wmurowana na środku pokoju. Znów dzwonek. Nieśmiały, ledwie muśnięty. Otwieram: w drzwiach - Andrzej. Jakby mnie ktoś w serce pięścią uderzył. A on uśmiecha się leciutko, krople spływają mu po twarzy, włosy mokre opadają na czoło. Żałosny. Cały z deszczu