u podnóża gór. Rozumiesz? <br>Sroczka zapewniała, że doskonale. Potem nauczyła się kilku wyrazów ludzkiej mowy i poleciała. <br>Zbolały Mieszko błąkał się dalej z dala od ludzi w ustroniu. Uroki wiosny wlały nieco ukojenia w duszę książęcą. Usiadł pod dębem i wzdycha głośno: <br>- Ofka, gdzie moja Ofka? <br>Nagle wstał. Co to? Echo czy ktoś mu się &lt;orig&gt;podrzeźnia&lt;/&gt;. A to sroczka skrzeczy w gałęziach: <br>- Miesz-ko! Miesz-ko! <br>- Kto cię wyuczył, ptaszku bezmyślny, imienia, które dźwiga człowiek najnieszczęśliwszy pod słońcem? <br>Już chciał srokę odpędzić kamieniem, gdy słyszy, że ona skrzeczy inaczej: <br><br>- Off-ka! Off-ka! Miesz-ko! Off-ka! Miesz-ko! <br>Ale daremnie