epistemologiczny model prozy jest Stanisław Lem.<br>Trzeci model nazwałam relatywizującym, choć w pewnym sensie można go nazwać także neorealistycznym. Pozostaje on w ścisłych związkach z modelem drugim, a niektóre teksty, np. Zestaw do śmierci Susan Sontag, Blady ogień Vladimira Nabokova, Zagubiony w labiryncie śmiechu Johna Bartha czy ostatnio Wahadło Foucault Eco - realizują oba te modele jednocześnie. Model trzeci jest bowiem "meta-poziomem" modelu drugiego; najważniejszą jego cechę stanowi poszukiwanie kodu adekwatnego wobec współczesnej sytuacji epistemicznej. Jeśli więc w modelu drugim mieliśmy do czynienia z "próbami" poznawczymi, model trzeci proponuje pewien obraz bytu punktowanego jako nieliniowy, przypadkowy, akcydentalny. Najdoskonalszym przykładem takich prób