3), z patetyczną narracją akordową oraz odcinek <br>zakończeniowy z chórem w Agnus Dei (s. 60), zakreślając typ ekspresji tego cyklu. <br>Wers Crucifixus ­ et sepultus est (s. 24-25) w tejże mszy (Grave pesante e dramatico) <br>stanowi jedno z najbardziej ekspresyjnych opracowań tego tekstu wśród (omawianych) <br>mszy z pierwszej połowy stulecia. Ekspresję dramatyczną buduje kilka konwencjonalnych <br>środków: uporczywie powtarzana w metrum trójdzielnym (6/4), w podwójnym pedale <br><br>nuta stała, na tle akordów zestawianych opozycyjnie (trójdźwięk mollowy ­ akord <br>o większym nasyceniu brzmienia), w c: 0T( DĘŤŤ)[D] 0T DŤŤ z ekstremalną zmianą <br>rejestrów i rytmizowana deklamacja tekstu na jednym dźwięku, ze zmianami dynamicznymi