tym wpływem zaczęto zdobić ściany izb. Malowano motywy kwiatonu o wyraźnie zaznaczonej osi pionowej, podobne jak powszechne w Polsce malowidła na skrzyniach. Malowankami tymi zajął się, jeszcze w 1905 r., Władysław Hickel, gromadząc ich kolekcję i publikując relacje o znalezisku (Hickel, 1905). W latach trzydziestych zainteresowały młodego wówczas pracownika Muzeum Etnograficznego w Krakowie, Tadeusza Seweryna. Etnograf, ale i plastyk, o dużej wrażliwości estetycznej podjął w latach trzydziestych badania nad malowankami Zalipia. Zetknął się wówczas z wybitnie uzdolnioną dziewczyną - Rozalią Barańską, i zaproponował jej, by namalowała kilka świętych obrazów. Speszyła się, bo nikt na wsi obrazów nie malował. - Tylko nie kopiuj! - przestrzegał