uwielbionego bezprawia narzuciła swoje zamiłowanie do efektów jaskrawych, narzędzi gwałtownych, idej ułatwionych, wziętych w monopol przez urzędy propagandy. Kogoś, kto przemawia jeszcze językiem dobrej Europy, ludzie słuchają z przyjemnością, ale zarazem z niedowierzaniem. Brzmi to jak bajka o wyspach szczęśliwych opowiadana w wieku bombowców i czołgów, brzmi to jak słowa Ewangelii, którą może pastorzy czytają swoim żołnierzom na pobojowiskach Rosji. Zgódźmy się, że brzmi to mdło, nijako, że wydaje się niemęskie i naznaczone hipokryzją. Ale w tej walce zła z prawem moralnym w człowieku nie wynaleziono, jak dotychczas, wyrazów, które by potępiały czynienie krzywdy bliźniemu i brzmiały zarazem jak dźwięk trąb