o smutnej twarzy. Było jej przykro, że ta pani jest taka smutna. Nie zastanawiała się, czy wierzy w to wszystko, co jej powiedziano. Gdzieś wewnątrz czuła, że ci ludzie nie kłamią. Po co mieliby kłamać, po co zadawaliby sobie tyle trudu, by ją przyprowadzić do tego obcego mieszkania. Najpierw pani Ewelina czekała na nią pod szkołą, potem siwy pan zawarł z nią znajomość w parku. Lubiła z nim rozmawiać. Mówił takie ciekawe rzeczy. Opowiedział jej o wszystkich swoich psach, jakie posiadał w życiu. Potem rozmawiali o koniach. Zuzanna podziwiała te piękne zwierzęta. Bardzo chciała się zapisać do szkółki jeździeckiej, jak jej