się jednak, że rodzinie nie wyrządzono żadnej krzywdy. Wtedy odważył się podejść do brata i w największej pokorze siedem razy pokłonił mu się aż do samej ziemi. Okazało się, że Ezaw puścił w niepamięć dawne krzywdy. Z czułą wylewnością porwał Jakuba w ramiona i rozpłakał się z niepohamowanej radości. Gdy Ezaw spostrzegł gromadę niewiast i dzieci, nie mógł ukryć swego zdziwienia i musiał upewnić się, czy to na pewno jest rodzina jego brata. - To dzieci, którymi Bóg łaskawie obdarzył sługę twego - wyjaśnił Jakub, a wtedy nałożnice z dziećmi i służebnice przystąpiły bliżej i oddały pokłon. Ezaw dopiero teraz zwrócił uwagę na