nie stawia współczesnemu widzowi pytań, podsuwa mu za to gotowe odpowiedzi w formie naturalnie metaforycznej. Formie, w którą każdy może włożyć dręczące go treści. Ucieszyć się, że wszystko się zgadza. Po czym wrócić do domu z błogim przekonaniem, że świat jest taki, jakiego chce widzieć. W teatrze. <br>&lt;gap&gt;&lt;/&gt;<br> <br>&lt;div type="art"&gt;<br>&lt;tit&gt;GADANIE CIEKAWSZE NIŻ FILMOWANIE &lt;/&gt;<br><br>&lt;au&gt;Stanisław Wyszomirski &lt;/&gt;<br><br>KRAKOWSKIEMU festiwalowi filmów krótkometrażowych stuknął jubileusz. Dwudziesty <br>przegląd nie stal się jednak okazją do podniosłych fanfar. Upłynął w nastroju minorowym.<br>Zdecydował słaby paziom filmów dokumentalnych zazwyczaj nadających ton imprezie. Przyznanie Grand Prix filmowi rysunkowemu nie było dowodem nadzwyczajnej klasy animacji, lecz symptomem kryzysu dokumentu. Podobnie jak ostentacyjne nie