ciebie. Zawieziemy cię razem z nimi do Mantion. Dobrze?<br> Cóż mówić takim ludziom? Jak dziękować za pamięć, serce, dary? Pospiesznie robię fotografie i filmuję. Podsuwam mikrofon. Do widzenia. Może nie zobaczymy się już więcej. Póki będę w Jokohamie, postaram się telefonować do was co parę dni. Żegnajcie, przyjaciele...<br> Wyładowujemy bambusy. Fantastyczne pały o kilkunastocentymetrowej średnicy. Cały balkon zasypany. Kot obwąchuje je, kręci się i fuka, po czym rozkłada się na ich zalewanej słońcem obłości. Patrzy w oczy, mruczy, zdając się mówić: Bambusy moje. Bambusy OK.<br> Nocą mknę mocno zatłoczoną kolejką elektryczną Yokosuka Lane, znów na południe, do Fujimori - kolejne pożegnanie. W