ostatniego zdawały się najbardziej reprezentatywną realizacją modelu dążącego do respektowania literackości tekstu krytycznego, jeśli za jej wymogi - obok kunsztu i elegancji samej formy wypowiedzi - uznamy dążenie do dezautomatyzacji dyskursu. Wolę jego odnowienia, niespodzianki, wprowadzenia doń tego, co w myśl obowiązujących standardów nieoczekiwane, wykraczające poza normę poprawności obowiązującej na gruncie dyscypliny. Fenomen pisarstwa krytycznoliterackiego Błońskiego - zauważał Janusz Sławiński - to fenomen głosu krytyka "znajdującego się poza repertuarem form i trybów wypowiedzi uznawanych za warte praktykowania w tutejszym życiu literackim", głosu "nieprzewidzianego w scenariuszach komunikacji i mowy publicznej".<br> W systemie oczekiwań znawców i uczestników literackiej komunikacji dla krytyka rezerwowano rolę nie tylko "dysponenta reguł