wręcz wrogi stosunek. A jak jeszcze się mówi po francusku ze złym akcentem albo, nie daj Boże, z błędami, gotowi są zmiażdżyć swoją pogardą. <br>- To mnie by chyba zmiażdżyli - roześmiała się. - Ale ja bym się nie przejmowała tym, tak jak ty. Lubię żyć i wystarcza mi moje własne towarzystwo, żaden Francuz nie byłby mi potrzebny do szczęścia... Chyba że ty już się trochę uważasz za Francuza?<br>- Nigdy w życiu! - wykrzyknął. <br>Wyszedł nad ranem, tą samą drogą, przez okno. Ale był to już ktoś inny. Obiecali sobie, że nigdy się nie rozstaną. Że zawsze będą razem. Zuzanna skończy konserwatorium i przyjedzie do