od chłopca okrętowego aż do sternika. Co wieczora zasłuchiwali się w jej dźwięczny i tęskny śpiew, dochodzący z szyperskiej kajuty: <br> Wielka Niedźwiedzico, <br>ty gwieździstooka, <br>nie kryj się za chmury, <br>jeno świeć z wysoka. <br>Jeno świeć z wysoka <br>i sprzyjaj w tej drodze <br>przez morskie kipiele <br>ojcu i załodze... <br> Sprzyjały też Frankowi gwiazdy i wiatry, jakby zaklęte pieśnią jego córy. Mewy siadały na masztach i rejach*, by posłuchać śpiewu jasnowłosej Szwedki. Morświny wynurzały się z wody i ciągnęły orszakiem wokół korabia, a stary Frank gładził siwiejącą brodę i powtarzał wesoło: <br>- Miłuje cię morze, córko moja. Pókiś ty na pokładzie, nic nam nie