skamieniała. Ruchy rąk jego stały się zdecydowane, chybkie, dokładne. W pokoju było tak cicho, że słychać było skrzyp ołówka po szorstkim papierze. <br>Twarz ojca była teraz tak piękna, że Gabriela oczu od niej oderwać nie mogła. Mądrość głęboka, ostre skupienie, pewność i siła układały rysy jego twarzy w doskonałą harmonię. <br>Gabriela czuła, że to, co w danej chwili czyni - rysuje czy planuje, pisze czy kreśli - jest dla niego rzeczą najważniejszą na świecie. Że wtargnie w nią aż do środka, na jaw wydobędzie jej tajemnice w ogromnym trudzie tworzenia. <br>O, tak, ojciec jej był geniuszem, nie myliła się na pewno. <br>I z