Stan sił polskich na nowym froncie był jeszcze niewielki i zamykał się w ramach 12 batalionów piechoty, 3 baterii artylerii i 12 szwadronów kawalerii. W marcu 1919 r. front na Litwie i Białorusi osiągnął linię Poniewież - Orany - Lida - Słonim - rzeka Szczara - Kanał Ogińskiego - Pińsk - Sarny i dalej, do pozycji Frontu Galicyjskiego.<br>4 kwietnia 1919 r. Sejm Ustawodawczy w Warszawie podjął dwie istotne - dla dalszego rozwoju sytuacji na froncie litewsko-białoruskim - uchwały. Jedna z nich, powstała na podstawie wniosku PPS, uznawała prawo Litwinów i Białorusinów do rozporządzania własnym losem, a druga wzywała rząd i naczelne dowództwo polskie do wysiłku, by "obszary północno