stale maksymalizując niezborność. Do każdego przejawu nowoczesności (dyskusji, sytuacji, widoku nawet) będzie się starał dorzucić coś przypadkowego, niezgodnego i niestosownego. Do podanego na deser kompotu wsypuje ogryzki, niedopałki i tym podobne paskudztwa. Przed domem Młodziaków stawia żebraka z zieloną gałązką w ustach (gałązka jest wdzięcznie nowoczesna, ale żebracza gęba... brrr!).<br>Gładki, klarowny, oszczędny pokój Młodziakówny uzupełnia okaleczoną muchą, obrzydliwie i beznadziejnie bzykającą... Przegląda szuflady pensjonarki, chcąc skazić wszystko, co umacnia formę nowoczesnej, rzeźwą, dziarską, jednoznaczną! Znajduje tam - niespodziewanie - wsparcie w postaci listów wielbicieli Młodziakówny, tych wszystkich poetów, prawników i oficerów, co fałszywą krzepą lub naiwną pokorą udają chłopaka (oczywiście nowoczesnego). Otóż