w trawie, ale nie znalazłam niczego. Jakby nic się nie stało, jakby mojego brata nigdy nie było. Dołgopolukowie dowiadywali się o Enię, lecz i po niej ślad zaginął. Nie poszłam do naszego domu. Nawet nie pomyślałam, żeby tam pójść.<br><br>Z Rożyszcza znów trzeba było uciekać. Tym razem na zachód, do Gliwic. Wszyscy brali ze sobą krowy, więc i Dołgopoluk wziął parę. Kiedy zajechaliśmy, zaraz je oczywiście sprzedał. W Gliwicach odnalazł nas Umek. Nie poznałam go w rosyjskim mundurze. Gdy zostawił mnie wtedy w przysiółku, trafił do rosyjskich partyzantów. Cieszył się, że jest żołnierzem. Zamierzał jechać do Palestyny. Wszyscy młodzi jechali. Mówili