jego wytężony bieg:<br>&lt;gap&gt;<br>Nie będzie żadnej mety i nagrody. Miłość szalonego rozumu czyni z ukochanej figurę retoryczną, laurowy listek do wieńca. Kartezjański rozum skazuje się na samotność w świecie - pożądanych przecież, ale z założenia niezbywalnie obcych - przedmiotów.<br>Los Atalanty jest nieco podobny. Owidiuszowa wersja mitu odsyła ją także w naturę. Gniew Wenery przemienia biedną królewnę w lwicę. Ale jej bieg nabiera w XVII wieku sensu szczególnego - staje się wówczas uniwersalną metaforą ludzkiego życia.<br>Przypomnijmy w kilku zdaniach mityczną fabułę, wspomagając się przy tym barokowymi Metamorfozami dziada Jana Andrzeja Morsztyna, Waleriana Otwinowskiego, oraz Roksolankami Szymona Zimorowica. "Atalanta, chyżością nóg i prędkością inszych