mszach rekwialnych; polega on na pewnej kompilacji w &lt;name type="tit"&gt;Agnus Dei&lt;/&gt; wybranych wersów tekstów tej oraz końcowej części mszy rekwialnej: &lt;name type="tit"&gt;Communio. Lux aeterna&lt;/&gt; (szerzej o tym w rozdziale IV, w kontekście omówienia całego utworu). Przyjmując natomiast aspekt liturgiczny, Maliszewski wykorzystuje teksty siedmiu części mszy żałobnej: &lt;gap&gt; Cykl dziesięcioczęściowy wykorzystał Rzepko (1929), pomijając Graduał (w partyturze występuje wprawdzie określenie części Graduale, lecz jest to błąd, powinno być Tractus), ograniczając tekst Sekwencji do dwóch strof, dodając zaś, podobnie jak Wallek-Walewski, tekst &lt;name type="tit"&gt;Responsorium Libera me&lt;/&gt; &lt;gap&gt; <br>Nieliturgiczny, indywidualny układ (jako konsekwencja wykorzystania różnych tekstów) siedmioczęściowy ma Requiem (1976) Przybylskiego (numerację wprowadził kompozytor): I &lt;name type="tit"&gt;Requiem aeternam&lt;/&gt;, II